“Cara Giulia”

Festhival Éntula, prisintaddu a Porthu Torra lu libru di Gino Cecchettin

Gino Cecchettin

Un attoppu parthicurari chissu orghanizaddu da lu Festhival Éntula liberos tentu arimani a sera inné la piatza Comita di la basirica di Santu Gavinu a Porthu Torra indì Gino Cecchettin à fattu cunniscì la lettara soia, fatta a libru, ischritta a la figliora, “Cara Giulia. Quello che ho imparato da mia figlia” (Rizzoli). No v’è la nitzissidai di cuntà cosa sutzessi a chissa pitzinna. No era una prisintazioni di un libru, chissa di Gino Cacchettin era, puru arimani, una missioni pa fà cunniscì fintza in Sardhigna li virthui di la figliora. L’althruismu di Giulia, chi generosamenti lu babbu cun pasu e erocuentzia à dunaddu a la gintoria chi à pianaddu la piatza. À cuntaddu chi candu un prufissori priguntesi a la figliora si pudia dedicà un poggu di tempu a una pitzinna chi n’abia bisognu. Giulia, tandu, ditzidisi di rinuntzià a l’ori di atretigga di lu vennari, si puru n’era amantiosa, pa dunà chissu tempu a una passona chi mancu cunniscia. Chissa pitzinna turresi a nascì: abia auddu un amigga.

I’ l’attoppu, isthirriddu da li prigonti di lu giornaristha Gianni Garrucciu, lu pubriggu à aischulthaddu cun sirentziu ririgiosu, e in tanti ani pientu, a li parauri di un babbu chi à auddu la fotza di rimanì un babbu chi no si pudia, e no si po, pimmittì di lagassi a farà a malthrattu acchì à althri dui figliori di pisà. La fotza di un ommu chi in un durori infiniddu ridesci a ischumpassà e a no tinì contu di chissi post social mancanti chi li dazini attaccu. Gino à fattu parthecipi lu pubriggu chi l’aischulthaba cu’ chissa musigga d’orghanu chi vinia da la gesgia, di candu in una dì bedda la famiria era iscidda a ipassiggià e chi unu l’inzirriesi ifidendiru cun “E sinnò?”, daboi chi eddu li dizisi di no pisà piubaru e predda cun chissu modellinu di macchina candu era passendi genti. E di cumenti era ‘sthaddu arriggiddu da li parauri di Giulia: «Ba’, ma avveru ti voi punì cun unu digussì?». «Debu di turrà gratzia a Giulia, acchì una dì bedda, una mez’ora passadda cu’ li figliori, pudia ivulthassi in calche cosa chi pudia ischuntzanni tuttu. In chisthu mamentu aggiu imparaddu tantu – accò chissu “Quello che ho imparato da mia figlia” –, e chi a volthi è megliu laghà a pirdhì. Acchì li cosi fei, lu fattu chi tz’arrinighemmu, fazi più mari a noi chi no a l’althri, e tzi fazi mari drentu, chi è la cosa più pritziosa chi abemmu e chi tz’arruineggia la vidda, li cosi beddi. È che ischudissi un còipu di martheddu a ginocci. Ca è lu chi lu fazaristhia? Si fussia turraddu indareddu ca imparu abaristhia daddu a me’ figliori? In un mezu sigundu Giulia m’à fattu cumprindì tantu». Un consigliu chi punisi in pratigga, acchì no varia la pena a fà lu masciu alfa – dizi Gino Cecchettin – cu’ la cunsiguentzia di fà ciambà mari una dì firitzi chi era passendi cu’ li figliori.

O cumenti candu Giulia li priguntesi chi vuria fà l’ischora pa dibintà illusthradora, e chi a l’assensu «Ma debi dibintà la migliori illusthradora d’Itaria». La figliora li ripundisi cun un surrisu mannu. E chi cun chissu surrisu eddu s’intindisi riarizaddu cument’è babbu in manera unigga. Lu durori è parò sempri prisenti e tutti l’ani assibisthaddu. «Dumani andemmu a camminà», li dizisi un preddi di Vigonovo in chissi dì di durori mannu. E andesini, a camminà i’ li Dolomiti. Chiddu visthuddu in magliettina a manigghi corthi e pantaroncini i’ lu mesi di naddari: «A la vedi chissa punta di monti? Abaremmu a atzà inchibi a sobra». E s’avviesini ischumpassendi li nui e lu freddu pa arribì a indì era isthabiriddu, inchibi v’era lu sori caldhu. Chissa camminadda era una metafora pratigga di vidda. E chi dubimmu acciappà un appigliu pa andà adanantzi chi v’è sempri un’ipirantzia. Eddu l’à i’ la famiria e in Giulia, pa edda traimmitti l’imbasciadda di pitzinna garana e chi pensa a l’althri, puru i’ li mamenti candu suffria da femmina apundaradda, e sabemmu da ca.

Lu babbu dizi di tinì contu di cassisia signari negatibu, e paghisthu è fundendi un’assutziazioni di aiperthi pa dà aggiuddu a ca n’à bisognu, e pa andà i’ l’ischori a sinsibirizà li giobani a lu ripettu e a cumprindì li signari negatibi.

L’ attoppu s’è cumpriddu cu’ una cantzoni bedda di Bandito ischritta dui dì dì addaboi di la tragedia.

Fabritziu Dettori

Articoli Correlati

Lascia un commento

Pulsante per tornare all'inizio